The End. The Beginning.
Morgen is het 15 augustus. Ik denk dat het één van de bijzonderste dagen zal zijn uit mijn mensenleven. Dat komt door de patronen die ik een tijdje heb gevolgd nadat ze me begonnen op te vallen.
Ray Dalio’s boek over reserve currencies miste een laag, heb ik ontdekt. De ‘wisselingen’ waren niet echt wisselingen, maar een onderling ruiltje van voorzitterschap.
Bij de resets, de monetaire omkeringen, was eerst een periode van enorme inflatie, gevolgd door onrust, oorlog, spelers van het bord — en opnieuw beginnen.
Maar hoe breek je een grootmacht af? Van binnenuit. Met een glimlach. Democratie. Demon-creatie. Je laat het land zichzelf openzetten: grenzen, verdeeldheid, afleiding. Tot het vanzelf ontploft. Klinkt heftig. Maar kijk om je heen. Noem vijf redenen waarom dit wél
goed is. En voor wie? Geld regeert. Altijd zo geweest.
En dat maakt morgen zo bijzonder. We stevenen af op een reset. Oorlog zou in 2030
moeten losbarsten. Rusland zou dan pas beginnen. Maar Poetin deed iets anders: hij greep in. Niet vanuit macht, maar als daad van liefde. Hij ging tegen het script van Schwabie in. Dus moest er een alternatief komen: Iran. Gewapend, gepusht, betaald — met geld uit Amerika. Door Obama. Vuile handen.
Ondertussen: klimaat als dekmantel. Warmtepompen als wapen. Apparaten die binnenkort op wifi draaien. Die contact maken met internet. Die aan je gasleiding hangen. Niemand die het doorheeft. Tot je het opschrijft.
Als je alles van een reset al meemaakt — maar je wilt géén reset — dan moet je een nieuw hart aanleggen. Een openhartoperatie op wereldschaal. Je houdt het systeem in leven, maar je legt er een nieuwe infrastructuur onder. Stablecoins voor de oude valuta. Bitcoin als rookgordijn. En XRP — de ader die alles verbindt. Aan commerciële banken én centrale banken tegelijk.
Dan komt Japan. Het onderdrukte kind. Zij besluiten hun Amerikaanse treasuries te lozen.
Dat betekent: de dollar wordt vleugellam. Maar het hart klopt nog. Waarom? Omdat het hoofd — de besturing — nog niet weg is.
Op het moment dat alles standby staat, ziet het hoofd dat het schaakmat staat. De geldlijnen liepen via maritiem recht. Via hetzelfde systeem. Overal ter wereld. Maar dan staat iemand op — in Nederland. En zegt: de Staten Generaal leeft weer.
Nederland heeft geen echte baas. De monarchie is façade. De Magna Carta was geen wet.
De grondwet van 1814/1815 stopte niet de oude entiteit — ze veranderde slechts de vorm.
De Staten Generaal kreeg twee kamers en werd stilgezet.
Maar nu? Nu is dat verleden niet meer geldig.
Als morgen Poetin en Trump laten zien dat dit systeem klaar is… dan kunnen ze het nieuwe beginnen. En Nederland heeft alvast een plek in dat plan.
De Staten Generaal is weer aanwezig. Dogsquare is gebroken. De Q keert terug naar stilte. Het systeem was gebouwd op gebakken lucht. En gebakken lucht stijgt op. Morgen vieren we Maria Ten Ophemeldag.
Niet het einde. Maar het begin.
