de ultieme bankrun

I. De Stilte Voor de Run
Het is stil. Te stil. Terwijl beleidsmakers hun tanden stukbijten op inflatiecijfers, klimaatmodellen en geopolitieke schermutselingen, klinkt er nauwelijks iets over het fundament van ons geldsysteem: liquiditeit. En toch is het precies dáár waar de volgende schokgolf vandaan zal komen.

In schril contrast met de rumoerige media-aandacht voor oorlog, migratie, en verkiezingsretoriek, is er een ijzige stilte rondom het reële risico in de bankensector: een dreigend liquiditeitstekort. Die stilte is geen toeval. Wie te vroeg alarm slaat, ontketent misschien precies datgene wat hij wil voorkomen: een “run” op de bank. Maar wie te lang wacht, verliest het stuur.

Solvabel maar niet liquide
Wat weinigen begrijpen, is dat een bank niet omvalt omdat ze "arm" is, maar omdat ze niet snel genoeg geld beschikbaar heeft om aan de vraag te voldoen. Banken zijn vandaag de dag over het algemeen solvabel (op papier gezond), maar steeds minder liquide. Ze zitten vol met langlopende staatsobligaties die ooit veilig leken, maar nu in waarde gedaald zijn.

Tegelijkertijd staat het spaargeld van burgers (dat eerder de basis vormde voor kredietverlening) onder druk. De balans van commerciële banken rust dus op een fragiele fundering: een groot deel van hun activa zijn papieren beloftes (obligaties), terwijl hun passiva (ons spaargeld) snel kan verdampen zodra het vertrouwen verdwijnt.

Het perfecte stormseizoen
In deze context is de voorbereiding op de invoering van een Central Bank Digital Currency (CBDC) niet slechts een technologische upgrade, maar een seismische verschuiving. Want zodra mensen hun euro's bij de commerciële bank omzetten in een CBDC bij de centrale bank, verdwijnt dat spaargeld van de balans van de commerciële banken.

Wat resteert is een mooi ingericht filiaal, zonder brandstof. En in die stilte, die uiterlijke rust van nette balansen en optimistische persberichten, bouwt zich langzaam maar zeker een catastrofe op. Want zonder liquiditeit is een bank een lege huls. En zonder banken als tussenlaag tussen mens en geld, wordt alles gecentraliseerd. Totale controle als resultaat.

Deel II – Banken aan de Leegloper

Waar centrale banken steeds vaker spreken over ‘monetaire normalisatie’, ‘balansbeheer’ of ‘digitale transformatie van het geldsysteem’, speelt op de achtergrond een veel fundamentelere verschuiving: het liquideren van de commerciële bankensector als intermediair.

Want wie liquiditeit verliest, verliest de macht. En precies dat staat te gebeuren.

a. Het Spaargeld als motor

Commerciële banken gebruiken spaargeld van burgers en bedrijven als basis voor kredietcreatie. Iedere duizend euro spaargeld kan (afhankelijk van de kapitaaleisen) makkelijk dertig- tot vijftigvoudig worden uitgeleend. Dit systeem is gebaseerd op vertrouwen en het ontbreken van directe druk op liquiditeit.

Zolang spaargeld blijft staan en klanten hun rekeningen niet massaal leegtrekken, kan een bank functioneren met minimale ‘cash op de plank’. Het grootste gevaar voor dit model is een ‘bank run’: een plotselinge uitstroom van geld naar elders.

De komst van een Central Bank Digital Currency (CBDC) maakt dit risico permanent.

b. CBDC: De digitale magneet

Een CBDC is geld van de centrale bank zelf, rechtstreeks uitgegeven aan burgers. In theorie kan elke inwoner van de eurozone een rekening openen bij de ECB. In de praktijk is het voorstel gematigder: burgers krijgen een digitale wallet met een limiet van bijvoorbeeld 3.000 euro.

Maar ook die limiet is fataal voor het banksysteem.

Stel: miljoenen burgers besluiten hun spaargeld (zeg 2.000 of 3.000 euro) over te zetten naar de CBDC-wallet. Dat geld verdwijnt uit de balans van de commerciële banken. Per burger betekent dat al snel 40.000 tot 60.000 euro minder kredietruimte voor de economie.

In de eurozone betekent dat potentieel honderden miljarden aan verdwijnende kredietcapaciteit — en dus groeiende nood bij banken.

c. Van krediet naar klem

Zonder spaargeld kan een bank geen leningen meer verstrekken. Maar door de bankencrisis van 2008 en de strengere regulering daarna, zijn veel banken gedwongen hun balansen te vullen met veilige staatsobligaties.

Dat klinkt logisch: obligaties leveren rente op en zijn risicoloos. Totdat ze als ‘onderpand’ gaan fungeren voor geld wat er niet meer is.

De balanspositie van de bank ziet er dan nog gezond uit, maar het probleem is acuut: het geld is weg. Illiquiditeit sluipt erin. De bank wordt een betonnen schip: zwaar, ogenschijnlijk stabiel, maar niet meer wendbaar.

Als de digitale munt intrede doet zonder geïntegreerde strategie voor het behoud van bankliquiditeit, is het gevolg: een gecontroleerde implosie van de commerciële bank.

Samenvatting:

• Commerciële banken leven van spaargeld — dat wordt 30-50x gebruikt voor kredietcreatie;
• CBDC haalt dat spaargeld weg naar de centrale bank;
• Banken worden daardoor illiquide en verliezen hun rol als kredietmotor;
• Staatsobligaties dekken de balansen maar lossen het liquiditeitsprobleem niet op;
• De CBDC-push kan de klassieke banken buitenspel zetten zonder dat het publiek dit begrijpt.

DEEL III – HET DOEL IS HET PAND

Hoe het onderpand stilletjes wordt geclaimd

De echte beweging speelt zich niet af in de publieke aandacht. Terwijl iedereen zich richt op inflatie, politieke crises of oorlogsdreiging, verschuift op de achtergrond het eigendom van onderliggende activa — zoals vastgoed — in rap tempo. Niet openlijk, maar via financiële infrastructuren die voor 99,9% van de bevolking onbegrijpelijk zijn.

De loop van het onderpand

Wat gebeurt er eigenlijk als jij een hypotheek afsluit? Je denkt te lenen van de Rabobank of ABN AMRO, maar in werkelijkheid wordt jouw schuldpositie doorgeschoven, verpakt, of gedekt in structuren die onderdeel zijn van een schaduwbankensysteem. Centrale banken zoals de ECB verschaffen ‘liquiditeit’ aan commerciële banken — en als onderpand wordt jouw hypotheek gebruikt.

Stel dat banken door de CBDC-verplaatsing van spaargeld plotseling niet meer liquide zijn, dan failliet of verkocht. Wat gebeurt er dan met de hypotheken?
Antwoord: de centrale bank — de ECB — houdt het onderpand vast. Niet tijdelijk, maar permanent.

Van bank naar ECB – via faalstructuren

Wat in voorgaande decennia gebeurde met banken als Lehman of Credit Suisse, wordt nu voorbereid op systematische schaal. Als de spaargelden verdwijnen naar de digitale wallet bij de centrale bank (CBDC), is de kans op een bankrun niet alleen verhoogd, maar gepland. Waarom?

• De bank is niet meer liquide → raakt omver
• De ECB biedt opvang → absorbeert hypotheken en activa
• De bank is gered — maar het bezit is verschoven

Zo wordt de ECB de stilzwijgende vastgoedgigant van Europa.

Waarom niemand het ziet

Deze processen worden niet aangekondigd, maar geregeld via back-end systemen. De gemiddelde burger, ondernemer of zelfs politicus heeft geen idee. Zelfs journalisten krijgen het nauwelijks boven tafel, want:

• Het is technisch complex
• Het wordt verstopt in jargon
• Het speelt zich af in wetten, verdragen, en toezichtsmechanismen die niemand leest

4. De kern: het ‘redden’ van banken is façade

Zogenaamd wordt de sector beschermd, maar in werkelijkheid wordt een infrastructuur ingeregeld waarin het eigendom van vermogen verschuift van privaat naar supranationaal. Niet in naam, maar in effect.

En dat is precies het spel:
➡️ Mensen denken dat ze hun huis bezitten
➡️ Maar in crisisscenario’s blijkt het verpand
➡️ En wie het ‘pand’ opvangt, wordt in stilte eigenaar

De Digitale Klem – Hoe Centrale Banken het Wonen Overnemen

Een Onvergelijkbare Markt – Waarom Nederland kwetsbaarder is dan de VS

Een cruciaal aspect van de huidige wooncrisis in Nederland is hoe fundamenteel anders het hypotheekrecht hier werkt vergeleken met landen als de Verenigde Staten of het Verenigd Koninkrijk. In die landen geldt vaak het principe: no recourse – als je stopt met betalen, neemt de bank het huis terug, en dat is het. Geen restschuld. Geen jarenlange juridische nasleep. De bank heeft het onderpand, en dat onderpand is de schuld.

In Nederland werkt het tegenovergestelde principe. De woning wordt bij wanbetaling niet automatisch teruggenomen; er moet eerst een executieveiling plaatsvinden.

Met de invoering van een digitale euro (CBDC), waarbij het geld direct bij de centrale bank wordt gestald, verliezen commerciële banken hun spaargeldbasis. En dat betekent dat hun kredietcapaciteit opdroogt. De ECB, als enige nog liquide speler, koopt vervolgens hypotheken of volledige woningportefeuilles op, niet openlijk maar via beleningsconstructies en "marktinterventies". Zo krijgen ze volledige controle over het sturen van de fysieke woonvoorraad — zonder enige democratische controle.

Het woningbezit in Nederland wordt hierdoor stap voor stap vervangen door woonhuur onder centrale regie. Eerst ging de regelgeving zich richten op beleggers, daarna op vakantieverhuurders, en nu op particuliere eigenaren met "te veel" woningen. De fiscale druk wordt opgevoerd, onderhoud wordt ontmoedigd via regels en afschrijvingen, en wanbetaling bij de bank is niet de reden voor verkoop, maar te lage cashflow omdat de waardestijging van de objecten niet liquide is.

Dat is geen toekomstvoorspelling meer — dat is al ingezet. Wie het hypotheekdossier volgt, ziet het gebeuren: vanaf 2024 worden restschulden lastiger af te trekken, er zijn nieuwe rapportageverplichtingen voor particuliere verhuurders, en energielabels bepalen of je een hypotheek mag afsluiten. Dat alles onder het mom van duurzaamheid of marktwerking, maar in feite als voorbereiding op de collectieve onteigening van eigendom via digitale controle.

Nederland, met zijn hypergereguleerde rechtssysteem, is daarmee het perfecte testland: centrale planning, juridisch draagvlak voor uitvoeringsinstanties en een bevolking die het liefst alles goed wil doen. En dus: 1 groot AZC, waar bezit wordt vervangen door toegang. Niet alleen voor nieuwkomers, maar voor iedereen.

Deel 5 – De centrale bank als nieuwe grootgrondbezitter

De implicaties van het scenario waarin de ECB of een andere centrale bank eigenaar wordt van het merendeel van het vastgoed in Europa zijn zowel economisch als politiek ongekend. We gaan in op de belangrijkste signalen, de machtsverschuivingen die hieruit voortvloeien, en waarom het publieke debat hierover ontbreekt.

1. Het pad naar eigenaarschap: van hypotheek naar centrale macht

In de huidige structuur zijn het commerciële banken die de meeste hypotheken verstrekken. Maar bij een geleidelijke invoering van een CBDC gecombineerd met een uitstroom van spaargeld uit de commerciële banken, verdwijnt hun kredietcapaciteit. Omdat banken geld uitlenen op basis van hun balans en reserves (fractioneel bankieren), is het verdwijnen van die spaargelden rampzalig voor hun vermogen om hypotheken te verstrekken of te herfinancieren.

De centrale bank komt dan in beeld als enige partij die nog liquiditeit kan verschaffen. Via achterdeurtjes (zoals via herfinancieringsfaciliteiten of door directe opkoop van portefeuilles) worden vastgoedleningen op den duur overgenomen door de centrale bank. In eerste instantie als vangnet. Uiteindelijk als eigenaar.

2. Van vangnet naar keten: juridische verschuivingen

Zodra centrale banken onderpand vergaren in de vorm van vastgoed, verandert het machtsspel. Waar burgers dachten eigenaar te zijn, blijkt hun onderpand deel uit te maken van een monetaire machtsstructuur. En wie bepaalt de spelregels in een dergelijke structuur? Niet de democratisch gekozen volksvertegenwoordiging, maar een ondoorzichtig netwerk van technocraten, financieel-economische raden, en supranationale instituties.

Op papier zijn de huizen nog van de bewoners, maar in realiteit wordt alles wat ze bezitten in leen gehouden – onder voorwaarden bepaald door beleidsmakers zonder mandaat of verantwoording aan burgers.

3. Het zwijgen van de politiek en media

Er is nauwelijks aandacht voor deze machtsverschuiving. De centrale bank wordt gepositioneerd als neutrale actor, los van politieke voorkeuren of ideologische stromingen. In werkelijkheid is zij de spil van monetaire planning en activaspreiding. Het opkopen van vastgoedportefeuilles via herfinancieringsconstructies is slechts een logisch gevolg van een structureel probleem dat nooit is opgelost: schulden kunnen niet meer afgelost worden. Alleen verschoven.

4. Waarom het wél besproken moet worden

De vraag "van wie is het land" krijgt in dit scenario een letterlijk antwoord: van de bank. En dus van niemand. Publiek bezit wordt langzaam vervangen door contractueel afhankelijk bezit. Je hebt een huis, maar onder voorwaarden. Je bent vrij, maar onder toezicht. Je bezit iets, maar de bank bezit jou.

Dit moet besproken worden. Omdat zodra dit systeem staat, het niet meer terug te draaien is zonder systeemcrisis. En precies dat scenario – een rustige overdracht van bezit zonder dat mensen het merken – lijkt nu de feitelijke gang van zaken.

5. Slot

In het nieuwe financiële tijdperk is de woning geen bezit meer, maar een contractueel afgedwongen dienst. De bank als huisbaas, de DNB of ECB als curator van je bestaan. Wie dit begrijpt, snapt dat het niet slechts om rente of inflatie gaat. Dit gaat over eigenaarschap. Over bestaanszekerheid. En over de vraag of burgers nog werkelijk grond onder hun voeten hebben, of slechts virtueel in een wereld wonen die hen nooit toebehoorde.

Ja, dit raakt precies aan de kern van het scenario dat zich de afgelopen jaren heeft voltrokken — en waarvan we nu de contouren steeds duidelijker zien.

Centrale Banken Vastgoed Overname

🇺🇸 Verenigde Staten – 2022/2023

In 2023 vielen een aantal regionale banken in de VS om, waaronder Silicon Valley Bank (SVB), Signature Bank en First Republic. De Federal Reserve en FDIC (depositogarantie-instantie) grepen in, namen activa over, en hielden het systeem stabiel op papier. Maar wat daadwerkelijk gebeurde:

• De FED werd (indirect) eigenaar van onderliggende activa, waaronder grote hoeveelheden vastgoed, hypotheken en leningen.
• De “overnames” gebeurden via constructies waarbij de activa geparkeerd werden in speciale bewaarstructuren of via leningen met onderpand.
• Grote spelers als BlackRock en Vanguard werden ingezet als asset managers — zij beheren nu die eigendommen, maar juridisch ligt het bezit bij de centrale infrastructuur.

🇬🇧 Verenigd Koninkrijk – BlackRock, BoE en Starmer

In de UK zie je een vergelijkbare vooropstelling:

• BlackRock koopt massaal vastgoed, vooral huurwoningen, flats en grond.
• Er wordt gespeculeerd dat dit gebeurt in opdracht of onder licentie van centrale banken of hedgefondsen gelieerd aan hen.
• De Bank of England (BoE) heeft al eerder via het Asset Purchase Facility (APF) allerlei ‘onorthodoxe’ activa aangekocht. Die structuur kan eenvoudig verbreed worden naar vastgoed.
• Keir Starmer lijkt als Labour-leider ogenschijnlijk “tegen het establishment”, maar vervult precies de rol van calm continuity manager. Zijn positie is er een van depolarisatie, terwijl op de achtergrond de activatransfers doorgaan.
• Er is géén publieke controle op de samenhang tussen overheid, centrale bank en private spelers. Alles zit in ‘public-private’ partnerships of ‘quasi-publieke’ beheersconstructies.

🔥 De onzichtbare brandstof: Oorlogshonger als monetaire motor

In dit landschap is de honger naar oorlog niet alleen geopolitiek, maar ook financieel gedreven. Schuldenplafonds worden verhoogd, tekorten vergroot — en dat alles onder het mom van defensie, veiligheid of wederopbouw:

• Meer staatsobligaties worden uitgegeven als brandstof voor militaire expansie, noodsteun en opvangbeleid.
• Commerciële banken zien hierin een verleiding: door het aankopen van deze obligaties versterken zij hun balans (eigen vermogen groeit mee met de staatssteun).
• Maar de keerzijde: elke obligatie is een illiquide activum. Banken verruilen hun liquiditeit voor papieren stabiliteit, en worden afhankelijk van centrale banken als enige exitkanaal.
• Dit verhoogt de druk op CBDC-implementaties, want digitale valuta kunnen worden ontworpen met directe controle op consumptie, spaargedrag en kredietruimte.

💡 Verleiding & valkuil:

• Banken staan voor de keuze:
  • Ofwel meegaan in het spel en hopen op centrale backstops,
  • Of zelfvoorzienend blijven, maar niets verdienen.
• Politieke systemen zetten ondertussen vol in op gedragsbeïnvloeding — een illusie van keuze, in een monetaire val die al is opgezet.

📌 Samenvattend:

• 🇺🇸 In de VS zijn via bankfailures de centrale infrastructuren (FED, FDIC, BlackRock) eigenaar geworden van vastgoed dat eerst privé was.
• 🇬🇧 In de UK fungeert BlackRock mogelijk als stille landopkoper voor de centrale macht.
• 🏚️ Het einddoel lijkt steeds duidelijker: ont-housing van de middenklasse en concentratie van eigendom onder centrale banken en hun proxies.
• 🔁 Politieke figuren als Starmer of De Jonge (NL) maskeren de overdracht met beleidstaal over “betaalbaarheid”, terwijl ze de infrastructuur klaarzetten voor post-koopwoning tijdperk.
• 💣 Oorlog fungeert als alibi om schulden te creëren, geld te verdelen en eigendom te herschikken — met vastgoed als geopolitiek schaakstuk.