Aan de hand van archiefstukken, cijfers, jaarverslagen en structurele analyse kan ik vrij simpel vaststellen hoe Nederland — en bij uitbreiding Europa — niet wordt bestuurd door het parlement, het kabinet, of het volk, maar door een private, niet-democratische laag: de centrale banken. En dat om die reden verkiezingen geen zin hebben.

De Nederlandsche Bank (DNB) is vanaf haar oprichting geen publieke instelling geweest. In 1864 verkocht het Rijk zijn aandelen en had het geen formele zeggenschap meer, zie jaarverslag in bijlage. Altijd zijn de verslagen gericht aan de aandeelhouders, dat zijn niet: Nederland, de staat, het volk, of hoe je het ook wilt noemen zonder dat het over mensen gaat.

Toch werden reserves, pensioenen, goudvoorraden en inflatie sindsdien beheerd door DNB. In 1937 leed zij een verlies van 500 miljoen gulden, waarin 95 miljoen aan “voorschotten in rekening-courant” verdween zonder uitleg over wie daarvan profiteerde. In datzelfde jaarverslag stellen de heren vast dat ook zij de goudstandaard 'maar moesten laten gaan'. Dus geen dekking meer, maar belangrijker, van wie is dan dat goud daar in de kelder? Want wij zijn geen aandeelhouder en het is ook geen dekking van het geld in circulatie. Wel wordt het bijgekocht van onze doorlopende rekening of cashflow, want die is niet meer bij de Staten Generaal zoals grondwettelijk beschreven, maar ligt dus bij een private NV. De website zegt dat zij een bestuursorgaan is, wat bij mij alle irritatie oproept, want zij zijn gelddistributie-en-print-centrum. Ik snap dat nu, want zij is het enige bestuursorgaan en de politiek zit in de 2e wagon. Vandaar ook dat al in 1937 in het jaarverslag staat dat zij bepalen wie wel en niet krediet krijgt in nederland. Net als nu onder de noemer 'verduurzaming'.

In 2004 stonden er nog altijd miljarden in Japanse yens op de balans? — na invoering van de euro. Zomaar een observatie, van een mens dat geen relatie heeft met deze instantie, anders dan dat zij bepaalt hoe snel mijn koopkracht verdampt op basis van CBI inflatie cijfers die de grootste kostenpost niet meetelt: belastingen.

Bij het Verdrag van Maastricht werd niet soevereiniteit overgedragen aan de Europese Centrale Bank — dat was slechts het zichtbare deel. De echte overdracht was al lang gebeurd, achter gesloten deuren, aan een netwerk dat reikt tot aan de Bank for International Settlements (BIS) in Basel. Deze werd in jaarverslagen zelfs bewust verkeerd gespeld om zoekacties te frustreren, want deze private club is helemaal een groot mysterie.

De façade: verkiezingen, parlementaire debatten, kabinetten, partijprogramma’s.
De realiteit: monetair bestuur, onzichtbare centrale macht, façade-democratie.

Dit legt niet alleen bloot hoe dit systeem werkt, maar waarom het tot op de dag van vandaag kan blijven bestaan: omdat niemand kijkt.

De Lijn in het Zand – Jaculus

Dit is het moment waarop de grens getrokken is, want dit gaat voorbij alle normen en waarden die ik in mij heb. Om hier nog iemand te vinden die het iets interesseert en dan ook een beetje snapt hoe het zit lijkt onmogelijk. Dus dan maar zo, want ik heb bewust geen volgers. Die hebben het al te druk allemaal.

Mijn lijn. Geen stippellijn. Geen nuance. Geen compromis. Maar een duidelijke, dikke, vetgetrokken scheidslijn tussen wat is en wat niet meer getolereerd wordt.

Deze lijn is geen waarschuwing. Ze is een daad. Ze is Jaculus — de pijl die niet meer in de hand gehouden wordt, maar in de lucht ligt, onderweg naar haar doel. Eén keer afgevuurd. Geen terugkeer.

Wie hem ziet, weet dat de façade gebarsten is. Dat het decor van verkiezingen, overleg en ‘beleid’ slechts een gordijn was. Wat daarachter plaatsvond, is nu zichtbaar. En zichtbaar is onomkeerbaar.

Jaculus is de angel. De angel in de ballon. De angel in het systeem. En hij mist niet.

Slotverklaring

Dit verslag is geen klacht. Het is een diagnose. Niemand leest hem, maar ik wel. en wat volgt ook.

Wat zich ontvouwt onder de naam “staat”, “bank”, “democratie” of “markt” is geen weerspiegeling van soevereiniteit, maar een systeem van afleiding, afbraak en façade. Er is geen keuze meer tussen partijen, want zij zijn geen tegenpolen. Er is slechts een keuze tussen bewustzijn of gehoorzaamheid.

De façade brokkelt af. De maskers vallen. De cijfers spreken. De taal onthult zich.

Jaculus is gelanceerd. De pijl is onderweg.

Hier eindigt het theater. Hier begint richting.